جواب سوالم تو باشی اگر
زدنیا ندارم سوالی دگر
که من پاسخی چون تو می خواستم
مباد آرزویم از این بیشتر
نشستم به بامی که بامیش نیست
شگفتا ! دلم می زند باز پر
نفس گیر گر دیده آرامشم
خوشا بار دیگر هوای خطر
بر آن است شب تا به خوابم کشد
بزن باز بر زخم من نیشتر
دلم جرات اش قطره ای بیش نیست
تو ای عشق ! او را به دریا ببر
محمدعلی بهمنی
سلام دوستان!
صبحتان لبریز از شادی!
با عرض پوزش چند گاهی به دلیل پاره ای از مشکلات
قادر به گذاشتن پست جدید نیستم
غیبت مرا بپذیرید
خود نمی دانم تا چند روز...چند هفته...چند ماه...
دلتنگ همه تان میشوم...
من به سر گشتگی برگ شناور در آب ،
ابلهانه است... ولی میخندم !
خنده از نیک ترین هاست ، نمی دانستی ؟
زیر هر پوشش لبخند ، اگر دردی هست
نرم نرمک... به دل آرایی لبخند
جلا می بخشد
استتاری است فریبا...
که مگر ، دیگران نیز تو را
زیر آوار ترحم نکشتد !
غزل تاجبخش
به چشم هایت سوگند...
روزی فرا خواهد رسید که تو...
با همه دلتنگی های روزگار،
با همه نا خوشی های زندگی،
با همه دوست داشتن های من،
پا بر آبگینه وجودم میگذاری و می روی...
می روی و روحم را غرق دراندوهی حزین میکنی.
دیریست تو را یارای بودن نیست
و مرا تاب ماندن...
ببین ! چگونه آسمان ستاره هایش را به چشمان من می بخشد؟
ببین ! دریاها چگونه ماهیان بلورین خود را به ذهن خسته من می سپارند؟
بگو...
بگو... چگونه تصویر روشن یادت را سایه دلتنگی بزنم؟
بگو ... چگونه؟
باکدامین دل... تندیس زیبای مهربانیت را به دست دیگری بسپارم؟
ببین چگونه چشم هایم برق میزنند...؟
میدانم... روزی فرا خواهد رسید که این نور در چشمانم کور خواهد شد...
وقتی نسیم صبحگاهان، مست
گلهای باغ گیسوانت را
افشاند و
پر پر کرد و
پر پر کرد و
پر پر کرد،
بر روی پیشانی.
من نیز ، در آیینه چشم تو می دیدم
پرواز روحم را
در آفاق پریشانی...
فریدون مشیری
دریا باشیم و با امواج خروشانمان، صداقت را به ساحل آوریم تا همه بدا نند
زندگی...
همین امواج خروشا نی ست که باید بصیرت دیدن روزهای پر تلاطمش را هم داشت
نه اینکه خود را به بیراهه زد و گمان برد که فقط حادثه ها در کمین دیگران است.
صخره باشیم در مسیر رود خانه ها...
تا روح مان را از کینه و نفرت جلا بخشیم تا همه بدا نند کاشتن بذر کینه و نفرت در
دلمان به درختی تناور مبدل خواهد شد که دیگر با تبر تیز عشق هم نمی توان تکه تکه اش کرد.
کوه باشیم بر سر راه دشواری های زندگی...
تا همه بدا نند صبر و استقامت ازان کسانی خواهد شد که در پیچ و تاب های روزگار،
پای خویش را چون کوه به زمین بفشارند.
پرنده باشیم در وجود دیگران وصعود کنیم...
تا همه بدا نند بال وپر عشق نصیب کسانی خواهد شد که جرأت پرواز را داشته باشند.
سیبی باشیم بر لبان دیگران...
تا گویای طعم شیرین زندگی شویم.
ولی افسوس...
که ما انسا نیم ، زاییده شده از خاک...
و انسان توان دریا شدن ، کوه بودن و صخره ما ندن را ندارد
اما...
میدا نیم
خوشبختی ، در دستان کسانی ست که پا فرا تر از ذات آدمیت نها دند.
شب چنان بر عالم می نشیند که گویی هیچ گاه بر نخواهد خواست
به روی همه چیز حریر سیاهی از افسانه میکشد ،
و همه جا ، غرق در سکوتی لذت بخش میشود ،
و من ، نغمه های شورانگیزترین عشق ها را در مسیر شب ، برایت می سرایم
و این چنین شب بر من میگذرد...
و هیچ گاه چشم به راه طلوع خورشید نخواهم نشست...
چرا که همه چیز در شب یک رنگ میشود ،
من وتو در شب یکی میشویم ،
تو خواستنی تر میشوی...!
من دوست داشتنی تر میشوم...!
با ستاره هایش وصلتی دیرینه دارم
در شب از احساس عشق تو لبریز میشوم ... سر میروم و به آرامش میرسم.
از تاریکی اش نمی هراسم...
از او نمی گریزم...
به آرامشش یقین دارم...
او به من پناه میدهد...
بادها می وزند و تند بادها تندتر از همیشه در گذرند
و رود پر تلاش و خروشان به پیش می رود
من نیز چون او خواهم بود
پر تلاش و خروشان، در خط زندگی تا انتها خواهم رفت
همچو سنگی در بستر رودی خروشان در تلاطم زندگی، پایمردی خواهم کرد
و با تلاش و پشتکار ، صاف وصیقلی خواهم گشت
هرگز و هرگز در کناره به گل نخواهم نشست
و هرگز چون آبی گم کرده راه ، در گوشه ای به لجن مبدل نخواهم شد
جنگ خواهم کرد با افسردگی وپوچی ، این زاییده شیطان...
از خود رها خواهم شد و عشق را جرعه جرعه سر خواهم کشید
راه خود را تا بی نهایت ادامه خواهم داد تا آنجا که توان باشد
بودن را تجربه میکنم
بودنی نو و پاک را...
اکنون تو هم بیا ، بیا با من قبل ازین که سیلاب زندگی تو را در خود غرق کند
تو هم بیا بیا با من...
اگر ماه بودم ، به هر جا که بودم ،
سراغ تو را از خدا می گرفتم ،
وگر سنگ بودم ، به هر جا که بودی ،
سر رهگذار تو جا می گرفتم
اگر ماه بودی ، به صد ناز شاید
شبی بر لب بام من می نشستی
وگر سنگ بودی ، به هر جا که بودم
مرا می شکستی ، مرا می شکستی!
فریدون مشیری
حرف هایی دارم از جنس نگفتن ها...
که دیگر در فضای خیالم ، هم نمی گنجد
جا برایش تنگ است
هزاران معانی دارد که یک صخره عظیم را تشکیل داده است من
سنگینی بارش را به روی سینه احساس میکنم
وزیر فشار طاقت فرسایش دچار خفقان میشوم
هیچ نمی گویم...
نمی توانم بگویم...
میترسم...
از گوش های نامحرم میترسم...
ياد تو كه در خيالم نقش مي بندد غم از دست رفتنت در دلم هزار تكه مي شود.
مي داني چقدر دلتنگ شده ام ؟
آه ! چه بي رحمانه سيل خشمگين روزگار تو را به كام خويش فرو برد .
توكه غرق در آرزوهاي بيكرانت، مستانه مي زيستي خدا را چگونه به دل آمد كه تو را غرق
در آسمانها كند! ياد اينكه ناله هاي غريبانه ات در گل و لاي رودخانه غربت به گوش احدي
نرسيد بي اختيار اشكانم راسرازيرمي كند وپاهايام را زمين گير...
توكه انتظار به ثمر رسيدن نوگلت را مي كشيدي
افسوس... كه دست بي مروت طبيعت هم رحمي به كودكي اش نكرد
وگويي دنيا چنين خواست كه تنها رهايش نكني...
اكنون...
تو در افلاك به سر ميبري و من بر خاك...
و ميدانم كه بهشت و بهشتيان انتظارت را مي كشند.